Dinsdag, 29 oktober 2019
Om 13:00 word ik afgezet op Schiphol en daar ga ik dan: in mijn eentje naar Barcelona! Met heel veel zin en een klein beetje spanning stap ik twee uur later in het vliegtuig. Oortjes in, Netflixje aan. Voor ik het weet ben ik in Barcelona en word ik omringd door palmbomen, een zonnetje en zwart-gele taxi’s. Lekker om de Spaanse taal om me heen te horen, heerlijk om hem nu ook zelf te spreken. Vanaf Plaça de Catalunya is het een klein kwartiertje lopen naar mijn hostel: Kabul. Mijn eerste hostelervaring, maar ik weet wat ik ervan kan verwachten door erover gelezen te hebben. Slaapmasker, oordopjes, slippers: check. En die zou ik nodig gaan hebben ook, maar daar kom ik later op terug.
Lees ook: Wat is een hostel? Alles voor jouw (eerste) verblijf in een hostel
Het is namelijk nog maar 18:30 als ik incheck en er staat wat groots op de planning: FC Barcelona – Valladolid. Al snel hoor ik dat ik niet de enige ben die naar Camp Nou gaat. De eerste ontmoeting met andere reizigers is een feit. Samen met David (Amerika), Marc (Canada), José (Trinidad) en Suvesh (India) stap ik de metro in. Niet voordat we een plastic bekertje rode wijn hebben geat trouwens. Vamos. We hebben allemaal een andere plek in het stadion, maar dat mag de pret niet drukken. Eenmaal binnen sturen we allemaal een foto vanaf waar we zitten. Ik zit achter de goal aan de zuidkant. Vak 118, rij 12, stoel 1. Mijn tweede keer in het Camp Nou stadion. Niet minder indrukwekkend. Ik maak de nodige foto’s en filmpjes, haal wat te eten en neem plaats op mijn stoeltje. Ik zit naast 2 aardige Catalanen van een jaar of 60, die elke week op deze rij 12 zitten. Met hen raak ik leuk aan de praat. Zijn kleinzoon heeft nog tegen Bojan Krkic in de jeugd gespeeld, vertelt de Catalaan naast me trots.
Als de spelers opkomen is daar mijn eerste kippenvel-momentje. Met gepaste trots draag ik mijn Frenkie-shirtje van MIKKY KI en zie ik hem het veld opkomen onder luid applaus. Het clublied zing ik uit volle borst mee, net zoals alle Spanjaarden om mij heen. En dan luidt het fluitsignaal van de scheids. We zijn begonnen. Na een paar minuten spelen valt hij al, de 1-0 van Lenglet. Aan de kant waar ik zit. Een heel wedstrijdverslag zal ik je besparen, die valt terug te vinden op het internet. Wat ik wel moet noemen is de vrije trap van de G.O.A.T. Lionel Messi. Bij een stand van 2-1 in de eerste helft staat Messi achter de bal. Zoals je hem kent: handen in zijn zij, even een veeg door zijn baardje, focus in zijn ogen. Het publiek begint te klappen met de handen. Steeds sneller. Totdat Messi tegen de bal aantrapt. Hij krult de bal perfect in de korte hoek met zijn linker, in de goal waar ik recht achter zit. Het publiek scandeert zijn naam. Je voelt aan alles wat een grootheid hij is voor de voetbalfans. Steeds als hij in de hoek bij de vlag de bal klaar legt om een corner te nemen, kruipen de toeschouwers naar hem toe en roepen ze zijn naam. Als hij de bal heeft is er bewondering. FC Barcelona tegen Valladolid, dinsdagavond 29 oktober. Het is de wedstrijd van Lionel Messi. Waarin hij met twee assists en twee goals zijn team naar een 5-1 overwinning sleept. Frenkie speelt een keurige wedstrijd. Hij raakt helaas licht geblesseerd vlak voor de rust en wordt vanaf minuut 60 gespaard door zijn coach.
Na de wedstrijd verlaat ik het stadion en spreek ik weer af met mijn reisvrienden – ja, zo noem ik ze al – om samen terug te keren bij het hostel. Zij drinken nog een biertje daar. Ik ben vermoeid na mijn reisdag en alle indrukken en keer naar mijn dorm. Met 21 anderen lig ik op kamer 203 en ik ga opzoek naar bed C. De bovenste van het stapelbed helaas. Mijn kluisje is ook de bovenste, maar ik kan daar niet bij vanuit mijn bed. En het stapelbed heeft geen trappetje. Vul verder zelf maar in hoe dat gaat. Het is in ieder geval nogal onhandig met mijn trolley, rugzak en toilettas. Gelukkig heb ik van tevoren al mijn pyjama, slaapmasker, oordopjes en andere benodigdheden bovenop mijn bed gelegd, dus daar hoef ik niet meer naar te zoeken. Ik pak nog een douche – en ben blij dat ik mijn slippers bij me heb -, klim (letterlijk) mijn bed weer in en doe mijn nachtlampje uit. Dat ik om half 2 ’s nachts ga slapen betekent uiteraard niet dat het stil is op de kamer. Het licht gaat om de zoveel tijd aan en uit, de deur open en dicht en hier en daar hoor je het gesnurk van een kamergenoot. Hier komen dus mijn slaapmasker en oordopjes goed van pas. Ik val uiteindelijk in slaap en word om de zoveel tijd wakker van een geluid, maar ik maak een prima eerste nacht. En ik mag niet klagen, want ik kijk terug op een geweldige eerste avond in Barcelona!
Woensdag, 30 oktober 2019
Om half 9 gaat mijn wekker, hoewel de eerdere wekkers van anderen me ook al hadden gewekt. Ik fris me op en ga naar de gemeenschappelijke ruimte, waar tussen 8 en 10 gratis ontbijt klaar staat. Hier moet je dus uiteraard niks van verwachten, maar je bent een reiziger en gratis is gratis. Ik pak een yoghurtje en een broodje en besluit te zitten naast een andere vrouw, die tot dan toe alleen zat. Claudia, uit Argentinië. We raken gezellig aan de praat en besluiten om samen om half 11 aan te sluiten bij de Walking Tour die door Tour Me Out georganiseerd wordt. Ik was sowieso al van plan om met deze Walking Tour mee te gaan, maar het is leuk om alvast iemand te kennen die ook mee gaat lopen. We hebben twee opties: de Gotische tour en de Gaudí tour en kiezen voor de laatste.
Onder leiding van Dan uit Schotland gaan we langs vier werken van Gaudí en hij vertelt ons over deze bijzondere architect. Normaal blijf ik trouwens het liefst zo ver mogelijk uit de buurt van alles wat met geschiedenis en kunst/cultuur te maken heeft. Mij zal je niet in een museum tegenkomen en ik kijk altijd met een cynische blik naar toeristen die met een oortje in naar een gids luisteren. Gaudí heeft mij echter altijd al geïnteresseerd. Het is niet mijn eerste keer Barcelona, dus ik wist al van zijn bestaan en de hoofdlijn van zijn verhaal. Gids Dan weet mij nog meer te laten verdiepen in het leven van de architect, waardoor ik logischerwijs ook de architectuur meer kan waarderen. Wat me het meeste bij zal blijven is de eigenwijsheid, of misschien unieke wil van Gaudí. Als men zijn kunstwerk mooi vond, was hij niet tevreden. Hij maakte het dan nog frappanter en eigenzinniger om het een jaar later opnieuw te presenteren. De reacties daarop waren vervolgens in de trant van “wat moet dít nou weer voorstellen”, “dit is helemaal niet mooi”. Precies de reacties waarbij de architect wél tevreden was.
De Walking Tour is dus in ieder geval een erg leuke ochtendbesteding. Ik raak ondertussen weer aan de praat met nieuwe mensen uit onder andere Brazilië en Qatar. We sluiten af bij de Sagrada Familia, die ik inmiddels voor de vierde, vijfde (?) keer zie, maar dit keer weer op een andere manier. Hij is uiteraard nog steeds niet af, dus elke keer zie ik weer een extra toren. Ik schrijf even op dat het verwachte jaar waarin de Sagrada Familia af zou moeten zijn 2026 is. Op het moment van schrijven, oktober 2019, is de hoogste toren zo’n 107 meter hoog. Er moeten nog veel torens bijgebouwd worden, waarvan de hoogste rond de 183 meter gaat worden. Dus ik vermeld hier ook meteen bij dat ik denk dat 2026 iets te ambitieus is. Maar goed. Ik ben benieuwd in welke staat ik de Sagrada Familia de volgende keer aantref.
Terug naar het einde van de Walking Tour. De meeste reisgenoten keren terug naar het hostel. Ik heb de smaak wel te pakken. Het is mooi weer – zo’n 22 graden met een zonnetje – en er is nog genoeg te zien. Claudia heeft contact met haar vrienden uit Argentinië, waarvan er een aantal ook in Barcelona zijn. Ze nodigt me uit om met haar en een Argentijnse vriend van haar ergens wat eten te scoren. Ik neem die uitnodiging graag aan; leuk om weer iemand te ontmoeten, goed voor mij om Spaans te spreken en last but not least, het is 14:00 en ik heb wel trek in een broodje. We gaan met zijn drieën naar een bakker, eten een bocadilla en praten wat af.
Een uur later ga ik zelf verder op pad. Continu Spaans spreken is leuk, maar erg vermoeiend moet ik toegeven. Bovendien vind ik het juist wel leuk om in mijn eentje door de stad te slenteren en te kijken waar ik uitkom. Hoewel, ik heb in ieder geval één plek in het vizier. Universitat Pompeu Fabra (UPF) in de wijk Poblenou. De universiteit die op dit moment boven op mijn lijstje staat van universiteiten waar ik volgend jaar wil studeren.* Ik loop via de Arco de Triunfo naar Parc de la Ciutadella. Een beetje het Central Park van Barcelona, maar dan lieflijker. Terwijl ik door het park loop, langs de vijver bij de Cascada, weet ik het zeker. Of het nou volgend jaar is tijdens mijn studie, een jaar later tijdens een stage, of nog wat jaren later in mijn carrière… Barcelona gaat een keer mijn thuisbasis zijn (sorry pap en mam).
Vanaf het park neem ik de bus naar UPF en loop ik wat rond over de campus, wat meteen goed voelt. Ik besluit mijn middag bij een voor mij bekende plek, Plaça d’Espanya, op het dak van Arenas de Barcelona. Een heerlijk plekje. Even met de lift omhoog en je bent verwijderd van de menigte, terwijl je de drukte onder je verder ziet gaan. Eenmaal terug bij het hostel neem ik een biertje, terwijl ik door mijn gemaakte foto’s struin. Om 20:30 staat er een gratis diner klaar. Ik hoop wat aansluiting te kunnen vinden bij de andere reizigers in de gemeenschappelijke ruimte, om met hen een leuke avond te hebben richting een pub crawl, maar dat blijkt niet het geval. Weinig leeftijdsgenoten, maar vooral ook niet mijn type mensen. En dus besluit ik om een douche te pakken en op tijd naar bed te gaan. Ik kijk voldaan terug naar deze eerste volle dag. Op veel plekken geweest. Veel Spaans gesproken. Genoten van het zonnetje. Morgen weer een nieuwe dag. Zin in.
*Update 1: la Universitat de València heeft de UPF toch nog van de troon gestoten. Ik ben inmiddels geaccepteerd in Valencia, waar ik vanaf september 2020 een semester zal studeren! Barcelona zal dus ongetwijfeld later nog eens mijn thuis worden.
Update 2: Zoals bij vele anderen gooide COVID-19 ook bij mij roet in het eten. Mijn exchange semester in Valencia heeft helaas geen plaats kunnen vinden.
Donderdag, 31 oktober 2019
Mijn wekker gaat wederom om half 9. Opfrissen, ontbijten. Ik begin er al wat handiger in te worden, leven vanuit een stapelbed en een kluis. En ik heb een plan. Om 10:00 sta ik bij fietsverhuur Barcelona Rent a Bike. Het is mijn laatste volle dag Barcelona alweer en ik wil nog naar een aantal plekken: Montjuïc, Barceloneta, Parc Guëll en Bunkers del Carmel. En je bent een Nederlander of je bent het niet. Dus daar ga ik, op mijn ‘Dutch bike’, op weg naar de kabelbaan die me naar het kasteel Montjuïc gaat brengen. Waar ik alleen niet aan gedacht had, is dat dat een stuk omhoog fietsen is. Ja, dat het kasteel ergens op 200 meter hoogte ligt, weet ik wel. Maar daarom is er een kabelbaan toch, die je omhoog brengt? Mijn beenspieren vertellen me het tegendeel. Ik moet al flink tegen een heuvel op trappen. En oh ja, mijn versnellingen doen het niet, dus het is een flink karwei in de derde versnelling. Voor alles een oplossing. Ik zie een bushalte en besluit mijn fiets daar gewoon te parkeren. Het duurt wel even voordat de volgende bus komt. Het is ten slotte Spanje en je weet niet op welk tijdstip ze besluiten eens langs te komen. Maar na twintig minuten wachten zit ik dan in de bus die me naar de kabelbaan brengt.
Ik word afgezet bij la Piscina Municipal de Montjuïc, waar ik me even onder het genot van een colaatje verbaas over het uitzicht over de stad. En dan ben ik nog niet eens omhoog met de kabelbaan. Deze brengt me uiteindelijk naar het kasteel boven op de heuvel. Het kasteel zelf heb ik alleen van buitenaf gezien (lees: Gaudí gister was al heel wat cultuur gesnuif, en er staat nog zat cultuur vandaag op de planning). Het uitzicht daarentegen kan ik wel waarderen. Gaaf hoe je in zo’n grote stad in zo’n korte tijd aan de drukte ontsnapt. Of dat nou in het park is, op het dak van de arena of bovenop de Montjuïc.
Lees ook: Eén dag in Barcelona: wat je niet mag missen
Na een even mooie kabelbaantocht terug naar beneden, zoek ik weer de juiste buslijn op. Wel zo handig dat ik weer bij mijn fiets afgezet word namelijk. Ja hoor, daar staat hij nog. Nu mag ik naar beneden fietsen en is versnelling drie zo gek nog niet. Op naar het strand van Barceloneta. Tijd om even lekker ergens neer te ploffen met een biertje en Spaanse tapas. Ik kies een tafeltje met uitzicht op zee en hotel W, bij een gezellig, simpel strandtentje. Een Desperados, patatas bravas y pan con tomate, por favor. Side note: dit waren de lekkerste patatas bravas ooit. Of misschien had ik gewoon erge trek, scheen het zonnetje lekker en was ik in mijn nopjes. Anyways, het smaakte goed allemaal. Bo Kaap heette het tentje.
Ik neem even de tijd om de sociale media checken, wat ik tot nu toe niet veel heb gedaan, en een update naar het thuisfront sturen. Om vervolgens door de gotische wijk richting Plaza de Catalunya te fietsen, waar ik mijn fiets weer inlever rond 15:30. Ik moet weer verder met de metro, – wat ik overigens geen straf vind, tenzij het ongelofelijk druk is, oké vaak wel een straf dus – om bij station Alfons X uit te komen. Vanaf hier pak ik de bus naar Parc Güell. Mijn ticket voor het tijdslot van 17:00 had ik gisteravond al bemachtigd. Niet in de rij dus, ik mag gelijk naar binnen.
Uiteraard maak ik de nodige fotootjes bij de mozaïeken bankjes en de pilaren. Althans, die laat ik dus maken, want ik ben alleen op pad. Nu zou ik er lang bij stil kunnen staan dat dit ongemakkelijk is, maar ik herinner me de uitspraak van soloreizigster Liesbeth Rasker: “het ongemakkelijke moment duurt maar even, de foto heb je voor het leven.”. Ik begin inmiddels ook door te krijgen aan wie je het beste kan vragen een foto van je te maken. Vaak zie ik meiden van mijn leeftijd die foto’s van elkaar aan het maken zijn en vraag ik aan hen of ze het leuk vinden als ik een foto van ze maak. Vervolgens vraag ik of zij er een van mij kunnen maken, op dezelfde manier. Grote kans van slagen. In Parc Güell vraag ik het dus aan twee meiden van begin twintig, die er een heuse fotoshoot van maken. Nee, dat overdrijf ik, maar ik vertrouw er in ieder geval op dat er een goede foto tussen zit.
Ik struin nog wat door het park, maar niet te lang, want ik wil naar mijn volgende en tevens laatste bestemming van vandaag: Bunkers del Carmel. Daarvoor moet ik nog een stukje verder omhoog met de bus en een laatste straat omhoog ter voet. De slotklim bestaat uit een ongelijke, lange trap omhoog, dus voor de tweede keer vandaag beginnen mijn kuiten te verzuren. De finish doet me dat overigens meteen vergeten. Bovenaan de trap verschijnen resten van bunkers, vanaf waar studenten, stellen, gezinnen en zelfs een verdwaalde hond de geweldig mooie zonsondergang zitten te bekijken. Vanaf hier heb je uitzicht over letterlijk de hele stad. Ik spot de Sagrada Familia en zie dat de lichtjes op de hijskranen al branden. Aan de kust zie ik Hotel W liggen, waar ik vanmiddag nog langsfietste. En de Montjuïc daar iets verder naar rechts, vanaf diens perspectief ik de stad vanmorgen nog bewonderde. De lucht kleurt roze, paars en oranje terwijl de zon langzaam achter de berg verdwijnt. Wederom een plek waar je ontsnapt uit de drukte van de stad, terwijl je kan genieten van de grootsheid ervan. Ik hou ervan.
Ik besluit even later weer de tocht naar beneden in te zetten en laat me een half uur later door de metro bij station Liceu afzetten, op la Rambla, en dus vlak bij mijn hostel. Nog even de twijfel: een gratis, maar kwalitatief slechte maaltijd in het hostel of zelf ergens wat te eten halen. Ik kies voor het laatste, loop een rondje over de overdekte markt Mercat de la Boqueria en eindig met een crêpe. Die overigens alsnog niet te eten is. Zonde, want ik lééf echt voor Spaanse overdekte markten. Maar aan toeristisch la Rambla moet je natuurlijk ook niet zijn. Het is een uur of negen als ik bij mijn hostel terugkeer. Ik bel even met mijn ouders, neem weer een douche en ga redelijk op tijd slapen. Morgen vertrek ik naar Madrid. Ik heb veel van Barcelona gezien. Ik heb leuke contacten overgehouden aan de eerste dagen. En ik heb vooral heel veel zin om naar Madrid te gaan. Nieuwe stad. Nieuw hostel. Nieuwe mensen. ¡Vamos!
Meer weten over dit populaire vakantieland? Neem een kijkje bij mijn andere blogs over Spanje. Of vlieg mee naar een andere bestemming!
Heb je vragen over mijn gemaakte reizen, of lijkt het je leuk om samen te werken? Stuur me gerust een mailtje op floraflies.nl@gmail.com of een DM op Instagram.
